Όλοι όσοι ασχουλούμαστε με τη μελισσοκομία ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ότι είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του κόσμου άλλα και στιγμές που νιώθουμε ότι είμαστε οι πιο δυστυχισμένοι, το ενδιαφέρον ειναι ότι και οι δύο ειναι στιγμές έντασης πράγμα το οποίο μου έχει δόσει να καταλάβω οτι η μελισσοκομία είναι ένα πάθος με όλη τη θετικότητα άλλα και την αρνητικότητα της λέξης.
Ο ευτυχισμένος μελισσοκόμος θαυμάζει τα μελίσσια του όταν είναι δυνατά, με υγεία και με όλα τα αγαθά που χρειάζονται για να διατηρούν αυτη τη δυναμικότητα.
Ο δυστυχισμένος μελισσοκόμος υποφέρει προσπαθώντας με τεχνητούς τρόπους(ταισματα, θεραπείες κ.α) να προσφέρει τη δυναμικότητα που χρειάζονται οι μέλισσες όταν η φύση δεν έχει να δώσει κάτι, και αυτό έχει την ομορφιά του όταν καταφέρνεις να αναστήσεις τα σχεδόν πεθαμένα μελισσάκια σου. Απ' την άλλη όμως αυτο απαιτεί έξοδα και κόπο.
Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί αυτό το διάστημα είμαι σχεδόν καθημερινά στο μελισσοκομίο ταιζοντας και ελέγχοντας τη βαρόα. Τα μελίσσια ξεκίνησαν πάλι να γονευουν και σ΄ αυτο βοηθά πρώτα το σιρόπι σε συνδυασμό με την ανθοφορία της ακονιζάς η οποία κατάφερε να ανθίση παρολη τη ξηρασία, ζώντας μόνο από την υγρασία που ευτυχώς υπάρχει στο νησι. Ο αρκουδόβατος κάτι κάνει αλλά τον καταλαβαίνεις διψάει, οι κισσοί ανθισμένοι χωρίς όμως να τους δουλεύει κανένα έντομο, το ρείκι μπουμπουκιασμένο περιμένωντας το νεράκι που δεν έρχεται το οποίο κι αυτό έφτασε στο μπουμπούκι με την υγρασία και με την εικοσάλεπτη βροχή μάλλον που είχε κάνει στις αρχές του Σεπτέμβρη.
Δεν θέλω να γίνω ο γκρινιάρης της παρέας, αλλά πολλές φορές σκέφτομαι πιο το μέλλον της μελισσοκομίας αν οι καιρικές συνθήκες συνεχίσουν έτσι τα επόμενα χρόνια;
Απ΄ την άλλη όμως καταλαβαίνω οτι πρέπει να δοθεί αγώνας για επιβίωση και τα μελισσάκια είναι το καλύτερο σχολείο για να διδαχθούμε τον αγώνα, ο οποίος μας χρειάζεται και θα μας χρειαστεί σε πολλούς τομείς αυτής της ζωής.
photo by beekeeper
6 comments:
Μιά φορά νέε μου, νομίζω το 83 πήρα 5 καλά μαχαίρια το φθινόπωρο , χωρίς να έχει βρέξει. Μόνο που έκανε σαν και τώρα καιρούς. Σοροκολεβάντια. Οι καλύτεροι καιροί για τη ξούρα.
Φίλε μου Λάμπρο γεια σου,
Καταλαβαίνω τις ανησυχίες σου! Όλοι έχουμε όμως ανησυχίες μην απογοητεύεσαι, έχει ο Θεός. Τι να κάνουν τα καημένα μήπως είχε μέλια η χρονιά και αυτά δεν θέλανε να δουλέψουν να μας δώσουν; Ότι μπόρεσαν κάνανε.
Οι παλιοί μελισσοκόμοι σίγουρα θυμούνται (οι νέοι να το γνωρίσουν) ότι το 1990 ήταν η χειρότερη χρονιά και τότε η ξηρασία είχε κάνει το θαύμα της . Από μέλια τίποτα. Τα μελίσσια φτάσανε την ανοιξη του 91 να ναι μια χούφτα και η άνοιξη αργούσε (άρχισε μέσα Απριλίου). Το 91 όμως στάθηκε ίσως η καλύτερη χρονιά για τους μελισσοκόμους! Τα μελίσσια γίνανε γρήγορα. Γέμισαν μέλια, δώσανε παραφυάδες που και αυτές πήραν πάτωμα και δώσανε μέλια! Υπομονή λοιπόν και………προσδοκούμε καλύτερες μέρες!!!
Καλό βράδυ
Να είσαστε καλά παιδιά για τις συμβουλές.
Ερείκη φθινοπωρινή, ερείκη κόκκινη, ξόύρα, σουσούρα, η αγία της μελισσοκομίας νομή, βοηθειά μας, αμήν.
Τι κάνει, δίνει;; Εδώ αν τραβήξεις τελάρο το μεσημέρι μέσα από τους γόνους πνίγονται στα κίτρινα σορόπια.
Τίποτα φίλε Νίκο, στη πλευρά του νησιού που είναι ο μεγάλος ρεικόνας το ρείκι έχει στεγνώσει είναι σα καμμένο, τώρα μέσα στο δάσος δείχνει πιο καλό αλλά δεν έχει ανθίσει αυτή τη στιγμή βρέχει... ας ανθίσει έστω και αργά.
Post a Comment